অশ্ৰু সিক্ত নয়নেৰে
চাই ৰৈছে এই বৃদ্ধ চকুহালে
তোলৈ বোপাই।
বহু দিন হ’ল তোৰ একো
Author: নমিতা সোণোৱাল দাস
আজি আই তোৰ বুকু উদং কৰি
ওলালো মই মাতৃ ভূমিৰ বাবে
আই, তই নাকান্দিবি,
মই এজন পথিক
ঘূৰণীয়া পৃথিৱীত ঘূৰো মই
দিনে ৰাতি,
মই পথাচাৰী
সময় সন্ধিয়া প্ৰায় ৫.৩০ হৈছে নিৰুয়ে সকলোকে চাহ দি আছিল তেনেতে ঘৰৰ ওচৰতে থকা খুড়াকে আহি নিৰুৰ শাহু শহুৰেকক কয় যে তাইৰ দেৱৰেকে ঘৰত নতুন আলহী লৈ আহি আছে। শাহু – শহুৰেকে অলপো খং উঠা নাছিল বৰঞ্চ ফূৰ্তিহে কৰিছে লগে লগে শাহুয়ে ইফালে সিফালে ফোন কৰি খবৰটো দিয়ে। ওচৰ চুবুৰীয়া ও গোট খালে।
পাহী বৰ ৰাংঢালী ছোৱালী। সকলো সময়তে মুখত হাঁহি, মাক-দেউতাকৰ আলাসৰ লাৰু। দেউতাক এখন চাহ বাগিচাৰ মেনেজাৰ সেয়ে তাইৰ শৈশৱ আৰু যৌৱন কাল বাগানতে পাৰ হ’ল। চাহ বাগিছা খনত যেন তাইৰ প্ৰাণটো সোমাই আছে। গধুলি ৰিনিকি ৰিনিকি বাজি অহা মাদলৰ সুৰ, ঝুমুৰ গীতৰ লগেলগে ভাহি আহা সুমধুৰ বাঁহীৰ সুৰ, আ্হ তাইৰ মন প্ৰাণ চঞ্চলা কৰি তোলে। তাই আপোনপাহৰা হৈ যায়। সচাঁয়ে কথাটো নোহোৱা নহয় চাহ বাগিছাৰ সেউজীয়াই সকলোৰে মন আকৰ্ষণ কৰে কিছু মূহুৰ্তৰ বাবে হ’লেও মানুহে নিজৰ অতীতৰ সুমধুৰ স্মৃতিলৈ ঘূৰি যায়।
কিনকিনিয়া বৰষুণত তুমি
মোৰ জপনাখনৰ আগেদি
অগা- দেৱা কৰিছিলা।
খিৰিকিৰ ফাকেৰে চাই পঠিয়ালো মই।