বিনিতা বৰা

হেঙুলী ৰহণ

মই নিলিখো আৰু পপিতা
এটি বিষাদ ভৰা কবিতা
লিখিম দাৰি, কমা, ছন্দ হীন সবিতাৰ কথা।
কাহিলি পুৱাতে উঠি চাওঁ তোমাৰ,

নালাগে নিবিচাৰোঁ
তোমাৰ আঁছতিয়া সপোন
দুচকুত সাঁচি ৰাখিম শোকৰ চকুলোঁ।
বতাহত উৰি যাব…..

মোৰ কোঠাৰ কাষতে আছে
খৰিকা জাঁই ফুলজোপা
পুৱা খিড়ীকি খুলিয়ে
তাৰ সুবাস পাওঁ মই

তুমি
যদিও নহয় মোৰ
তথাপি ৰাখিম তোমাক
মোৰ অনুভৱৰ বাকৰিত।

তই কুশলে থাকিবি আই
মনত পৰে মোৰ তোলৈ সঘনাই
তই কুশলে থাকিবি আই।
দানৱৰ মাজত
চৰনীয়া পথাৰত

“পুৱা”
বৰষুণ জাক
বুকুত
যেতিয়া সৰে
ভাল লাগে
সেই জাক

সযতনে ৰাখিছিলোঁ যদিও
দুৰ্দিনৰ কোলাহোলত
হঠাৎ হেঁৰাই গ’ল
স্নেহৰ দোলেৰে বন্ধা আপোন

নিষ্ঠুৰ নিয়ঁতিৰ
নিশ্বাসত
জীয়াই আছে মোৰ জীৱন।
শূন্য মোৰ বুকু

জোন—
নীলিম আকাশলৈ
উৰা মাৰে মোৰ মন!
মোৰ আশা ভৰা কাৰেঙত

তুমি থাকা ক’ত?
বকুল বনত নে?
তাৰকা দেশত।
দুহাত মেলি নাপাওঁ ঢুকি,
ৰিঙিয়াই মাতিলেও