অশ্ৰুসিক্ত এটি ফাগুনৰ,
হেঙুলীয়া আভা আবেলিবোৰৰ।
অসহায় ভাষা,
মোৰ হৃদয়ৰ।

অশ্ৰুসিক্ত এটি ফাগুনৰ,
হেঙুলীয়া আভা আবেলিবোৰৰ।
অসহায় ভাষা,
মোৰ হৃদয়ৰ।
আমি সকলো অসমীয়া।
কোঁচ,কলিতা,আহোম , কছাৰী,কৈৱৰ্ত,বড়ো,
মিচিং,বঙালী ,মজদুৰ
আদি শব্দৰে আমাক
মিচিকিয়া হাঁহিৰে বাৰু
কোন তুমি ৰূপহী
ৰম্ভা, মেনকা কিম্বা
আন অপেশ্বৰী।
শীতৰ সিক্ত পথত
বনৰীয়া হাবিৰ মাজেৰে
মোৰ অবিৰাম যাত্ৰা
দুভৰিত লতা বোৰে
ৰাতিপুৱাৰ পৰা ঘৰত অশান্তি, হুলস্থুল… চকুহাল মোহাৰি মোহাৰি দুৱাৰখন খুলি বাহিৰলৈ ওলাই গলো ঘটনাৰ বুজ লবলৈ,… তই আমাৰ নাক কান চব শেষ কৰি দিলি, ঘৰৰ পৰা কতো ওলাই যাব নোৱাৰা হলো! সকলোৱে মোক হাঁহে, লেদিছটোৰ ককায়েক বুলি, তোৰ লাজ নালাগিব পাৰে আমি
আশানুৰাগে বহু পোখা মেলি
ন সূৰুযৰ হাতত ধৰি
শাওনৰ পথাৰ উপচাই
অনেক শস্যৰ সৌৰভ ঢালি