বুকুত বেদনাসিক্ত
এবুকু দুখ লৈ
আশা বোৰ
শুকান মৰহা পাতৰ দৰে
মৰহি যাৱ ধৰিছে।

বুকুত বেদনাসিক্ত
এবুকু দুখ লৈ
আশা বোৰ
শুকান মৰহা পাতৰ দৰে
মৰহি যাৱ ধৰিছে।
হে নাৰী তুমি
ধৈৰ্য্যৰ এক অবিচল শৃংগ!
ত্যাগৰো বিশেষ আকৰ্ষণ;
ৰূপেৰে তুমি জগতৰ দীপ্তি;
হাতত ফুললৈ
এতিয়া আহিছা কিয় মোৰ কাষলৈ
অহাটো তোমাৰ বহুত দেৰিহৈ গ’ল
বহুত দেৰিহৈ গ’ল
ৰঙৰ উৎসৱৰ দিনত
তোমালৈ পৰিছে মনত,
ভালপোৱাৰ যি ৰং সানিলা হৃদয়ত
কলিজা উতলা হ’ল
সেই জীৱনৰ দিন বোৰেই আহিছো পাৰ কৰি
কৰ্মৰ বাদে জাৰ জহ বৰষুণ যি নেপায় চিনি
সহ্য ধৈৰ্য্য যুদ্ধই যাৰ আজন্ম সতেজ লগৰী
শোষণ নিষ্পেষণ নিপীড়নৰ যি অহৰ্নিশে বলি
জোনাক বিহীন এন্ধাৰ নিশা,
খিৰিকিৰ ফাঁকেৰে,
নিশব্দে দুৰ্স্বপ্ন বোৰ
কাষ চাপি আহে।
কিছুদুৰ আগুৱাই আহি কেকুৰীটো ঘূৰিয়েই অভিনন্দনৰ পথৰ দাঁতিত এটা মাটিৰে নিৰ্মিত প্ৰকাণ্ড ধুনিৰ ওপৰত চকু পৰিল ৷ বতাহত ধুনিটোৰ পৰা উৰি থকা সুগন্ধিত ধোৱাই গোটেই ঠাইখন তাৰ পবিত্ৰ যজ্ঞস্থলীৰ দৰে লাগিল ৷ ধুনিৰ কাষত পাহাৰৰ গাত থকা শিলৰ ফাক বোৰত ৰঙ বিৰঙৰ অসংখ্য সৰু সৰু বৌদ্ধ স্তুপাৰ আকৃতিৰ মূৰ্তি চকুত পৰাত অভিনন্দনে তাৰ কৌতুহলী মনটোক ধৰি ৰাখিব নোৱাৰি শিলৰ ফাকটোলৈ আগুৱাই গ’ল ৷