ধৰিত্ৰীৰ বুকুত ৰুইছিলো
এডৰা সেউজীয়া;
ঘাঁমৰ টোপালবোৰ মাটিত পৰি হৈছিল
সোণবৰণীয়া: খেতিডৰাৰ ভৰসাতে
মোৰ জীৱনযাত্ৰা;
বিধি পথালি যাতে নহয়
কৰিছিলো ঈশ্বৰক সদায় মই প্ৰাৰ্থনা;
নালাগে মোৰ ৰাজ অট্ৰালিকাৰ
অস্থায়ী সুখ!
মাটিৰ মানুহ আমি মাটিয়ে হৰিব
আমাৰ সকলো দুখ!
আঘোণৰ পৰসত আশাৰ ফচলবোৰ
সোণোৱালী হৈ পৰিল;
লখিমী আইৰ নিৱাস
মোৰ খেতি ডৰাত !
দাবলৈ যাওতে মাত লগালে,
সোণগুটি থবা যত মইও থাকিম তত
ঘৰত লখিমীৰ প্ৰৱেশ ঘটিল
ভঁৰালঘৰ কোনো দিনেই মোৰ উদং নহল
খেতিয়কৰ ঘৰত লখিমীৰ
চঞ্চলা চপলা কৈ
বসতি হৈ ৰল!!
