জুখিব পৰাহ’লে তোমাৰ
মৰমৰ গভীৰতা
সাগৰকে ক’লোহেতেন
মনৰ বতৰা
সুবিশাল আকাশৰ সতে

জুখিব পৰাহ’লে তোমাৰ
মৰমৰ গভীৰতা
সাগৰকে ক’লোহেতেন
মনৰ বতৰা
সুবিশাল আকাশৰ সতে
শীতৰ এটা উম লগা সন্ধিয়া
নিৰ্জন আৰু নিসংগতাৰ
সুযোগ লৈ বহি আছো অকলশৰে জুহালৰ কাষত।
বাহিৰত তেতিয়া টোপ-টোপ কৈ সৰিছে ঠেৰেঙা লগা শীত
জুহালৰ কাষত গলিছে মোৰ হৃদয়।
নিঃসংগতা সঙ্গীবিহীন
কঠিন সন্ধিক্ষণৰ
অন্তৰাত্মাৰ ক্ৰন্দন
ভাৱাবেশ ভৰা জীৱন
বুকুত উঠা-নমা কৰা স্পন্দন।
মহাৰাষ্ট্ৰৰ এজনী নাবালিকা ৯ বছৰ বয়সতে ৩৫ বছৰীয়া বয়সৰ পুৰুষ এজনৰ লগত বিয়া হৈ অভাৱনীয় অভাৱ অনাটন ত জীৱন কটাই ছিল। ২০ বছৰ বয়সত সন্তান সম্ভৱা হৈ থাকোতে স্বামীয়ে অত্যাচাৰ কৰি ঘৰৰ পৰা গুৰিয়াই উলিয়াই দিওতে বেহুচ হৈ থকা অৱস্থাতে এটি সন্তান জন্ম হয় আৰু নাৰীদাল নিজে পাথৰেৰে ১৬ বাৰ মাৰি মাৰি কাটিছিল।
দিন নাই ৰাতি নাই
কত যে পুৰো মই মৰাশ
কাৰোবাৰ শৰীৰৰ খণ্ড খণ্ড
কাৰোবাৰ আকৌ হানি খুচি মাৰি অনা
কবিতাৰ সুৰৰ ধ্বনি
ছন্দই লগাই মুকুতাৰমণি
অনুভৱত হৃদয় খলকণি
শব্দপ্ৰলয়ৰ মহিমা চোৱা
কবিতাৰসেৰে সমাজ গঢ়ে
শৈশৱৰ অজানিতে
আইৰ কোলাত
জীৱনৰ প্ৰথম হাঁহি
আইৰ এফাঁকি নিচুকনি
গীত শুনি শুনি।
নিষ্ঠুৰ বাস্তৱক
আওকাণ কৰি
তোমাৰ পৰা তাই
আঁতৰি আহিলে,
ৰূঢ অতীতক
ভৰিৰে গচকি
নতুন পথৰ
সন্ধানত নামিলে।
কবিতাৰ ক টোও অনুভৱ
নকৰা দেউতাই সেইদিনা এটি
কবিতা লিখিছিল,হেৰুওৱাৰ কবিতা
বুকু উদং হোৱাৰ কবিতা