প্রেম বিৰোধী মই,
ক’লে বেয়া পাবা নেকি!
দিয়া পিছে,আজি অলপ
সত্য শুনা!
সত্য ক’লে বেয়া পাবা নেকি!
এটাৰ পাছত আনটো বিতৰ্কৰ যেন অন্তই নপৰে। কৰোনা মহামাৰীৰ ভয়াবহতাৰ মাজতো থলুৱাৰ মাটিৰ বেদখল আৰু চৰকাৰৰ উচ্ছেদন, বিক্ষোভকাৰীৰ আন্দোলন আৰু আক্রমণ, আৰক্ষীৰ প্ৰত্যাক্ৰমণ , হত্যাকলৈ ৰাইজৰ বিৰোধ আৰু সমৰ্থন, ৰাজনৈতিক নেতাসকলৰ প্ৰহসন, গো মাংসৰ ভক্ষণাভক্ষন, অবৈধ বিদেশী নাগৰিকৰ প্ৰবজন,
মই নিলিখো আৰু পপিতা
এটি বিষাদ ভৰা কবিতা
লিখিম দাৰি, কমা, ছন্দ হীন সবিতাৰ কথা।
কাহিলি পুৱাতে উঠি চাওঁ তোমাৰ,
প্ৰবিত্ৰ ভাদ
হৰি কীৰ্তন ধ্বনি নামঘৰ
চৌদিশে আকাশেবতাহে
ঈশ্বৰ কৃষ্ণৰ গুণ যশ কীৰ্ত্তন
মনৰ বিস্ফোৰিত আৱেগেৰে
মোক ধুৱাই নপেলাবা।
হিয়াত হেচুকি ৰখা
আশাবোৰ
বাঁহীৰ সুৰৰ ঝংকাৰ তুলি
মোৰ বৃন্দাবনত কোন কানাই
মোৰ এপিয়লা প্ৰেমৰ ফটিকা খায়
কোন ৰাধাই নুপুৰ বজায়,
মই ভবাৰ দৰে তুমিও ভবা হ’লে মোৰ কথা
ইমান নীৰস নহ’ল হেতেন এই পৃথিৱী
ময়ো নহ’লো হেতেন নিঠৰুৱা
পলসুৱা প্ৰেমৰ পলাশী বাটেৰেগৈ
বৰ দুখ লাগে
হে শিল্পী
নিশা তোমাৰ অভিনয়ত
গদ্ গদ্ হৈ
অসমীৰ বীৰাংগনা লাভলীনা
এক দু:সাহসী যোদ্ধা
অসমৰ বোকা পানী লুইতৰ বালি
শিৰত আশীষ লৈ যোৱা আগবাঢ়ি
বিজয়ৰ মালা পিন্ধি আহিবা তুমি
